BAYRAM HÜZNÜ

BAYRAM, HÜZÜN, ORKİDE

Çok sevgili sayfa konuğum, 43 yaşımı bitirmek üzereyim. Ama bazı tepkilerim ve beklentilerim yaşlandığımı hissettiriyor. Ya da yaşlanma başladı galiba dedirtiyor.

Bayramlar, evet evet bayramlar böyle düşünmeme sebep oldu. Hepimizin ailesinde hala bebeğimiz olarak gördüğümüz, fiziksel olarak büyüseler de bizim nazarımızda büyümeyen yeğenlerimiz, kuzenlerimiz, yavrularımız var. Evlenmeleri gözümüzde biraz büyümelerini sağlayabiliyor galiba. O zamana kadar sorumluluklarını yerine getirmediklerinde  "küçüktür" deyip geçiyoruz.

Benim de canım kadar sevdiğim, doğdukları gün bugün gibi aklımda olan yeğenlerim var. Ve hiç de beklentim olmamıştır. Karşılıksız severim hepsini. 

Taaaa ki bu son bayrama kadar:((

Canım Volkanım geçtiğimiz yaz evlendi. "Yaaaani büyüdü" Artık bazı ihmallerini hoş göreceğim zamanı geride bıraktı. İstanbul'da yaşıyor. Her zaman "Arayıp sorma özürlüyüm, bu yönümü değiştirmeliyim" der. Ben de, "Olsun oğlum zamanla edinirsin. Ben arıyorum işte" der, kendi kendime de "farkında olduğuna göre hatasını düzeltir yakında" diye düşünürdüm. 

İşte bu bayram yine aramadı. Bir an kızdım. Sonra "Volkan işte değişmez"dedim. Sonra "geçen bayram da aramamıştı" dedim. Ve birden sinirlenip WhatsApp denen sosyal ağdan buna bir mesaj yazdım. Mesaj şu;"Uğruna canımı verecek kadar sevdiğim yeğenlerimin hayatında, sadece bayramlarda aranacak kadar bile yer edinemediğim için kendimi esefle kınıyorum" Ve gönderdim. Gönderdim ama aynı anda da pişman oldum. Biraz ağır olmuştu. Her ne kadar mesajımda "kendimi esefle kınıyorum" diyerek faturayı kendime kesmiş olsam da. Ağır olmuştu. Ya da, şöyle söyleyeyim; onlar alışık değil benim böyle çıkışlarıma. Hep gülümseyen, hoş gören, kızamayan bir teyze ya da hala gördüler. Bu yüzden ağır gelebilirdi. Ayrıca hepsini çok seviyorum. Kırmak istemem. Bunu başka bir şekilde ifade etseydim diye kendime kızıp durdum. Ama nafile ok yaydan çıkmıştı. Keşke silebilme imkanım olsa... Ama yok. Gitti artık.

Neyse merakla bekledim bakalım ne tepki verecek diye. Girip bakıyorum gördü mü, okudu mu diye. 3-4 gün on-line olmadı. Yani görmedi. Sonra bir gün baktım okunmuş mesaj. Şiiiimdi arar dedim. Elim böğrümde bekledim. Yok efendim aramıyor. "Eyvah çok kırıldı. Aptal Filiz çok ağır oldu. Ne gerek vardı? İyi mi oldu şimdi?" diye dövündüm durdum. Bir gün sonra yine sinirlendim, "Şuna bak severken iyiydi. Bak bir kızdım diye tavır yapıyor. Gönlümü alacağına bana trip atıyor. Kötü alıştırmışım demek ki, Arada bir hatalarını söyleyecektim. Aptallık etmişim vs." derken umudumu kestim. Bir hafta geçti. Ses yok. Ne diyeyim. İstediğim sadece sesini duymaktı. Çünkü bana göre insan özlediğinin sesini duymak ister. Ve o beni özlemiyor demek ki... Daha da çok üzüldüm.

Unuttum sonra hayat telaşından. Bir gün işteyim ve eşim aradı. "Sana bir çiçek geldi. Beklediğin birisi var mı?" dedi. "Hayır kim gönderecek?" dedim. "Bilmiyorum" dedi. "Ne demek canım kart yok mu üzerinde?" dedim. "Sana sormadan bakmak istemedim"dedi. "Aç lütfen kimmiş söyle bana"dedim. "Gizli bir hayranın yazıyor" dedi. "Dalga geçme benimle" dedim. "Fotoğrafını göndereyim gör" dedi. 

     

Gönderdi... Gördüm... 

Siz de görün... 

Ağlayarak aradım. "Çok üzüldüğünü, kendine çok kızdığını, günlerce kendini nasıl affettireceğini düşündüğünü, aramaya cesaret edemediğini, beni çok sevdiğini, bir de kütük olduğunun tescillendiğini" söyledi. Ağlayarak başladık, gülerek bitirdik konuşmayı. Amacım bu değildi. Ama bu davranışı bence kütük olmadığının da tesciliydi:))

Seni seviyorum yavrum. Ve biliyorum böyle böyle "BÜYÜYECEKSİNİZ"